Home » Stadsnatuur: van ons allemaal?

Stadsnatuur: van ons allemaal?

In de wereld van ontwikkelingssamenwerking is ‘sense of ownership’ een veel gebruikt begrip. Het gaat dan om het betrekken van de lokale bevolking bij ontwikkelingsprojecten. Ik ken er geen goed Nederlands equivalent van. ‘Gevoel van eigenaarschap’ komt in de buurt, maar het gaat eigenlijk meer over betrokkenheid. ‘Gevoel van betrokkenheid’ sluit goed aan op onze moderne participatiemaatschappij. Burgers worden meer betrokken, en moeten zich mede verantwoordelijk voelen in plaats van de dingen aan de overheid over te laten.

Dick Ooms

 

Leden van de AVN hadden dat gevoel van betrokkenheid al lang voordat het begrip ‘participatie maatschappij’ was uitgevonden. We voelen ons betrokken bij het wel en wee van onze groene leefomgeving. We staan daarvoor op de bres, en we denken graag mee met overheden als het om beleid en beheer van de natuur gaat in en om de stad.
De nieuwe Omgevingswet is daarbij een steuntje in de rug. De nieuwe beleidsdocumenten, zoals een omgevingsvisie, moeten immers via een ‘participatietraject’ tot stand komen. Hoe dat gaat uitpakken zal de praktijk leren. Hoe groot is de invloed van de participerende partijen echt? Ligt de uitkomst bij de start al in grote lijnen vast, of staat de overheid echt open voor nieuwe ideeën van betrokken burgers en organisaties?

De provincie Zuid-Holland heeft een veelbelovende start gemaakt bij het ontwikkelen van een visiedocument voor de Vlietzone. De deur is opengezet voor alle partijen die zich bij het gebied betrokken voelen, om deel te nemen aan een serie ‘stakeholders bijeenkomsten’. Die zijn onlangs van start gegaan, en uiteraard doet de AVN daaraan mee, net als wij meedoen bij de ontwikkeling van omgevingsvisies door Den Haag en omliggende gemeenten.

Participatietrajecten met betrokken burgers en organisaties zijn prima, maar eigenlijk zou elke stadsbewoner zich betrokken moeten voelen bij het beheer en behoud van de stadsnatuur. Handhaving, nu een hoofdpijndossier voor de gemeente, wordt dan een stuk eenvoudiger.
Overtreders worden dan vanzelf een uitzondering, en worden door betrokken bewoners aangesproken op hun gedrag. Een utopie? Misschien, maar wel een ideaalbeeld om na te streven.
Dat kan bijvoorbeeld door de gebruikers van het groen – wandelaars, natuurliefhebbers – meer te betrekken bij het beheer, zoals door het tijdig geven van informatie over voorgenomen kapplannen in ‘hun’ bos of park. Vaak wordt achteraf pas uitleg gegeven, nadat de AVN is gebeld door verontruste leden die zich wel betrokken voelen, maar niet tijdig zijn geïnformeerd.