In Memoriam, Frits Prillevitz 1935 – 2017

In 2001 was de AVN op zoek naar een nieuwe voorzitter. We zochten een groen boegbeeld, iemand die de juiste contacten had en kon leggen in de wereld van ruimtelijke ordening en natuurbescherming, met organisaties als Natuurmonumenten, Staatsbosbeheer en het Zuid-Hollands Landschap, en iemand die de grote lijnen zou kunnen uitzetten. Kortom, wij waren op zoek naar Frits, en op hetzelfde moment was Frits ook op zoek naar ons, maar we kenden elkaar nog niet.
Frits wilde na zijn carrière bij de overheid – ministeries, directeur bij Staatsbosbeheer en diplomatieke functies in het buitenland nu eens bezig zijn met ruimtelijke ordening en de natuur op lokale schaal. En dat is nu precies waar de AVN zich mee bezig houdt: behoud en verbetering van natuurwaarden en de groene ruimte in Den Haag en omstreken.

Te stellen dat Frits zich van dag één als een vis in het water voelde als voorzitter van de AVN zou een understatement zijn. Bij het zoeken naar de juiste woorden om Frits te beschrijven denk ik aan: elan, esprit, inspirerend, humor, helikopterview, aanstekelijk enthousiasme, grote lijnen, geen details, stijl maar ook non-conformistisch, denkt altijd een stap verder, out-of-the-box denker, netwerker, onvermoeibaar, en volgens mijn echtgenote hoort in dat rijtje ook ‘charmeur’ – in de goede zin des woord – zij kon het ook goed met hem vinden.

Frits was van de grote lijnen: hij legde verbanden met landelijke ontwikkelingen, met de landelijke politiek, met Brussel. We wisten dat hij allerlei contacten had, ook via zijn onderonsjes in sociëteit De Witte – en dat vonden wij ook wel helemaal bij Frits passen. Hij had stijl, en ondanks zijn losse en amicale manier van doen hing er toch ook iets van de sfeer van de directiekamer om hem heen. Dat gaf hem ook gezag: als hij sprak luisterde iedereen.
Vergaderen met Frits was een groot genoegen, had iets heel gezelligs en terloops, met af en toe een smakelijke anekdote, terwijl er wel degelijk ook zaken werden gedaan. Hij tilde ons op, keek altijd verder weg, heel inspirerend. Na een vergadering of een gesprek met Frits had ik er altijd weer meer zin in om voor de vereniging aan de slag te gaan. Je moest wel goed noteren wat er was besloten en wie wat moest doen, Frits was niet zo van de details, daar had hij denk ik altijd al zijn mensen voor gehad, en dat bleef lang in zijn systeem zitten.
 
Zijn columns in ons verenigingsperiodiek Ratelaar en later Haagwinde waren een feest om te lezen, ook helemaal Frits: humor, grote lijnen, verrassende manier van kijken naar actuele ontwikkelingen  en een scherpe pen – dat kon hij erg goed. En ik denk dat hij aan het schrijven ook zelf veel plezier beleefde. Tegelijkertijd bleef hij worstelen met de computer maar zat daar helemaal niet mee; die techniek interesseerde hem niet, hij schreef het liefst met de hand en liet het uittikken. Tot groot verdriet van de eindredacteur die hem uiteindelijk kort en zakelijk toch die computer leerde gebruiken.

Het is niet goed voorstelbaar dat hij er niet meer is – Frits leek het eeuwige leven te hebben – hij bleef altijd die vitale, levendige, geestige, erudiete en veelzijdige man waar we ons aan optrokken – de tijd leek geen vat op hem te hebben. Dat kwam misschien ook omdat hij altijd door bleef gaan, betrokken bleef, ook nadat hij in 2013 als voorzitter was gestopt, zelfs dit jaar nog. We hadden hem in mei dit jaar uitgenodigd voor een etentje met het bestuur. Hij was natuurlijk al ernstig ziek, maar hij kwam graag, met de woorden ”als ik onder de mensen ben heb ik nergens last van”. Ik zat naast hem aan tafel en merkte inderdaad niets: hij was weer met van alles bezig en leek nog helemaal de oude Frits, hij speechte als vanouds, er werden anekdotes uitgewisseld, veel gelachen en we hadden een fantastische avond.
Frits was 13 jaar lang onze voorzitter en ik heb hem als vice-voorzitter 11 jaar van nabij meegemaakt. Ik weet zeker dat iedereen bij de AVN die Frits heeft gekend hem nooit zal vergeten. Hij was voor mij een groot inspirator, ik had direct een klik met hem en we mochten elkaar erg graag. Het voelt als heel waardevol om hem gekend te hebben en met hem te hebben samengewerkt; hij was heel bijzonder en ik, wij met zijn allen, gaan hem erg missen.