Haags wild in de achtertuin

Wie denkt dat er gedurende de paar weken dat de camera staat opgesteld honderden foto’s gescoord worden, heeft gelijk. De camera reageert op iedere beweging en maakt dan om de paar seconden een opname. Maar, dat doet ie ook van bewegend blad, dus als het waait heb je zo 3000 foto’s waar niks interessants op staat. Dat is een hele klus om uit te zoeken. Desondanks gaf de eerste opstelling een spectaculair resultaat. In het buitengebied van Reigersbergen kwamen om beurten een hele familie bruine rat, een vos, twee eekhoorns, een loslopende hond, een fladderende vleermuis en een aantal vogels aan het blikje snuffelen. Wat speciaal opviel, was dat houtduiven kennelijk goed kunnen ruiken en ook van sardientjes houden. In bijna alle tuinen waren ze vaste gast en paradeerden zeer nieuwsgierig voor de camera langs.  Behalve in een achtertuin in Marlot. Daar was naast een heggenmus en een winterkoning op 2500 foto’s welgeteld één huisspitsmuis te ontdekken die toevallig daar zijn holletje had. Hij was totaal niet geïnteresseerd in het blikje. Verder kreeg ik een goed beeld van de groeisnelheid van de tulpen die voor de camera stonden. Enkele weken later had de camera twee weken uitzicht op een gazon langs een sloot in Mariahoeve. Dat leverde slechts een tiental foto’s op met gelukkig wel het achterwerk van een mooie volwassen egel in beeld.

In het Van Stolkpark wisten de bewoners al te melden dat er regelmatig een vos door de tuin sloop. Zijn vaste looproute konden we zo tussen de tuinplanten herkennen. Camera en blikje hingen we buiten de route en elke nacht dat  Reintje langskwam, maakte hij een klein ommetje extra om aan het blikje te snuffelen. Nooit langer dan een paar minuten. Hij twijfelde soms en kwam dan nog even terug, maar de vis in het blik was niet bereikbaar, dus liep hij weer door. Verder troffen we tussen deze 3800 foto’s nog flink wat buurkatten die zich om beurten zeer tot de vis aangetrokken voelden.

De vos aan de Nieuwe Parklaan slaagde er wel in om het blikje te confisqueren. Deze keer zat het niet vastgespijkerd, maar met touw gebonden aan een boom. De camera legde haarfijn vast hoe de rekel (mannetjes vos) ’s morgens vroeg tussen 5.14 uur en 5.30 uur op jacht ging, de binding sloopte en het blikje meenam. Grappig genoeg kwam hij de volgende avond om 23.08 uur gewoon terug op de plaats delict om aan de lege  boom te snuffelen. Het volgende blikje, nu wel vastgespijkerd, werd opnieuw door hem geattaqueerd en bijna had ie ook dat exemplaar van de spijker getrokken. Toen de week erop het blikje alsnog buiten beeld raakte, kwam dat echter niet door de vos, maar door het onkruid dat door de snel oplopende temperatuur  een groeispurt maakte en het uitzicht belemmerde.

Een tuineigenaar met kippen vond het lokdoosje met aantrekkingskracht op vossen geen goed idee, maar wilde wel weten welke muizen er in de tuin zaten. Met kippenvoer lokten we de bosmuizen naar de camera, maar toen de kippenren even te lang openstond ontsnapten de krielen en troffen we deze dames al ijdeltuitend voor de camera paraderen.  Het valt me sowieso  op dat veel grote vogelsoorten heel nieuwsgierig zijn en die vreemde doosjes van alle kanten -koppie schuin-  komen inspecteren.  Kauw, kraai, gaai, ekster, houtduif en merel zijn opmerkelijk vaak en lang in beeld.

Wat ook opvalt is dat alle dieren -met een ruime tussenpoos- ieder apart komen snuffelen. Behalve de gezellige kippen, trof ik nooit twee dieren tegelijk voor de camera. Aangezien het apparaat, naast datum en tijd (tot op de seconde) ook temperatuur en maanstand bijhoudt, kan ik bij het uitlezen van de foto’s heel nauwkeurig noteren wie er wanneer en onder welke omstandigheden is langs geweest. Ook de nieuwsgierige homo sapiens die op zijn gemakje controleert of het apparaat wel werkt. Ik had dus talloze foto’s met schoenen en blote benen, meest vrouwenbenen, die ik maar snel naar de digitale prullenbak heb verhuisd.

Nog een opmerkelijk feit is dat muizen geen enkele aandacht hebben voor de geur uit het lokdoosje. Inmiddels scoorde ik drie soorten (huisspitsmuis, bosmuis en gewone huismuis) maar die hadden toevallig hun habitat op de plek waar de camera stond. Ze komen er niet speciaal voor naar toe lopen. Dat is dan tegelijk ook een probleem, want deze soort missen we daardoor in het zoogdierenonderzoek.

Dit is een voorlopige tussenstand. Heeft u zich al opgegeven, maar nog geen camera in de tuin gehad? Wanhoop niet, het jaar loopt tot 31 december. U wordt nog gebeld.